Heb je enig idee hoe gezond of ziek wij Nederlanders eigenlijk zijn?
Heb je een grens in gedachten bij welk percentage je het alarmerend zou vinden?
Hou je vast; Nederland telt maar liefst meer dan 10 miljoen chronisch zieke mensen. Meer dan 10 miljoen. Niet eens tijdelijk ziek, maar chronisch!
Van de 20 – 30 jarigen heeft 21% al een langdurige aandoening. En bijna een kwart van de 20 – 30 jarigen gebruikt al medicijnen (bron: CBS).
Tegelijkertijd neemt de onvrede in de reguliere gezondheidszorg steeds verder toe.
"De huisarts wil me niet doorverwijzen"
"Ik heb een ziekenhuisonderzoek gehad en daar komt niks uit, maar ik blijf maar klachten houden"
"Ik word niet serieus genomen"
"Ze zeggen dat het tussen m'n oren zit"
"Ik moet deze medicijnen m’n hele leven blijven slikken"
Zomaar een kleine greep uitingen die ik regelmatig hoor. En niet alleen binnen mijn vakgebied hoor, maar ook binnen mijn eigen vrienden- en kennissenkring.
Maar waar gaat het dan mis in onze huidige gezondheidszorg?
Om dat te begrijpen moet je weten hoe onze reguliere gezondheidszorg is ingericht.
Dat is namelijk met het gedachtegoed dat zolang je geen klachten hebt, je niet ziek bent.
Of anders gezegd: je bent pas ziek, wanneer je (ernstige) klachten hebt.
Als je die klachten hebt is de gangbare weg dat je eerst de huisarts bezoekt, een generalist die in 10 min. tijd jouw hele systeem in kaart moet brengen om een juiste diagnose te stellen.
Je klachten moeten aan een bepaalde aard en ernst voldoen om onderzoek in te zetten of een doorverwijzing naar een specialist te krijgen. Daarbij wordt vooral klachtgericht gewerkt, de klacht moet verdwijnen en dat gebeurt vaak door een middel voor te schrijven. Of twee, drie, vier…
Voor praktisch elke klacht is wel een middel, die vaak niet de oorzaak oplost, maar de symptomen dempt.
In een gunstig geval, is de klacht kortdurend en is de oorzaak ook verholpen. Een antibiotica kuur kan fantastisch bacteriën doden. Helaas zijn alle goede darmbacteriën daarna ook dood en word je meestal niet verteld hoe je dat kan herstellen, waardoor je per ‘toeval’ later met darm gerelateerde klachten opnieuw bij de arts verschijnt.
In de meeste gevallen, en minder gunstig, is de oorzaak van de klacht niet verholpen en duiken er later opnieuw dezelfde (of andere) klachten op, waarna je opnieuw een middel krijgt om deze te verhelpen.
Soms ontstaan er vervelende bijwerkingen waardoor er weer een ander middel nodig is om die symptomen te dempen. Of zijn er bijwerkingen die niet direct merkbaar zijn, maar wel een nadelig effect hebben op het lichaam waardoor er klachten elders ontstaan. Waar uiteraard ook weer een middel voor is.
Misschien begin je hier al enige vicieuze cirkel in te zien.
Als de klacht niet aan een bepaalde aard en ernst voldoet val je vaak tussen wal en schip. Het is (nog) niet ernstig genoeg om onderzoek in te zetten of door te verwijzen, want zo luidt het protocol.
Je wordt naar huis gestuurd met pijnstillers.
Dat het op deze manier wachten is, totdat de -nu nog beginnende klachten- zich dusdanig lang hebben kunnen manifesteren in lichaam en geest dat ze uiteindelijk wél aan de aard en ernst voldoen en je alsnog terugkomt, maar dan zieker dan aanvankelijk en meer zorg kost, wordt voor het gemak even achterwege gelaten.
Tenslotte is er nog de optie dat de klacht wel als ernstig genoeg wordt erkend, maar niet door de arts kan worden verklaard. Dan wordt er veelal aangenomen dat het tussen je oren zit en kan je een doorverwijzing krijgen voor psychische hulp, tezamen met… weer een middel. Of twee, drie, vier…
Van de mensen met chronische klachten en ‘onverklaarbare klachten’ gelooft een deel dat zij gedoemd zijn om ermee te moeten leren leven en/of dat middelen slikken de enige oplossing is, want zo luid het algemene gedachtegoed.
Een deel loopt verschillende disciplines af, die vaak allemaal losse stukjes informatie brengen, maar zonder de daadwerkelijke oorzaak van de klacht te achterhalen of op te lossen.
Een laatste deel van die mensen blijft naarstig op zoek naar een oplossing en belandt meestal in het alternatieve circuit, wat ik liever complementair noem.
De acupuncturist wordt door de meeste huisartsen nog wel positief aangedragen, maar als natuurarts moet je het ontgelden.
"Kwakzalverij" "Onbewezen" "Wij geloven niet in de onderzoeken die zij doen"
Bijzonder, want hoe is het dan mogelijk dat de complementaire zorg vaak wél de oorzaak van de klacht weet te achterhalen en op basis van een ‘alternatieve onbewezen therapie’ mensen wél blijvend van die klachten af kan helpen? Wat een stom toeval! Of toch niet?
Ziek word je niet zomaar bij toeval en gezond ook niet. Er zijn tal van factoren van invloed op ziekte en gezondheid.
Opmerkelijk is dat gedurende het doorlopen van het reguliere pad, er niet of nauwelijks wordt gekeken naar voeding, een van de belangrijkste en makkelijkste medicijnen die we voor handen hebben.
Noch wordt er echt dieper ingegaan op leefstijl, al is het alleen maar omdat de huisarts daar geen tijd voor heeft gekregen.
Noch wordt er een verband tussen alle niveaus van gezondheid (fysiek, emotioneel, mentaal, spiritueel) gelegd.
Dat terwijl de wetenschap ons laat zien dat de invloed van voeding groter is dan men durft te denken.
Epigenetica laat zien dat je leefstijl van veel grotere invloed is op het ontwikkelen van ziekte, dan je genen.
Is het een wonder dat, door hier niet naar te kijken er vooral medicijnkunde wordt uitgevoerd in plaats van geneeskunde?
Is het een verrassing, dat Nederland op deze manier zoveel chronisch zieke mensen telt?
En is dit de zorg waar we in de toekomst mee verder willen?
Voor wie de gemiste kans hier ziet, wacht niet tot de reguliere gezondheidszorg spontaan verandert.
Aan gezonde mensen valt geen geld te verdienen, dat weet de farmaceutische industrie maar al te goed.
Als we een verandering willen zien, moeten we het zelf doen. Wij zijn degenen waar we op wachten. Wij zijn degenen die ervoor kunnen kiezen om niet direct naar middelen te grijpen, maar iets aan onze voeding en leefstijl te doen en daar waar nodig voor complementaire zorg te kiezen.
Dan vindt er vanzelf een verschuiving plaats.
Een verschuiving van chronisch zieke mensen, naar levenslang gezonde, gelukkige mensen.
Van symptoom bestrijdende middelen, naar voeding als ons beste medicijn.
En wellicht het mooiste; van klagend over de huidige gezondheidszorg, naar wijzelf als onze beste dokter.